Ο πρωτογενής τομέας της οικονομίας περιλαμβάνει Οποιαδήποτε βιομηχανία που συμμετέχει στην εξόρυξη και παραγωγή πρώτων υλών , όπως η γεωργία , η υλοτομία , το κυνήγι , η αλιεία και η εξόρυξη . [1] [2] [3]
Ο πρωτογενής τομέας τείνει να αποτελεί μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας στις αναπτυσσόμενες χώρες από ό, τι στις ανεπτυγμένες χώρες . Για παράδειγμα, το 2018, η γεωργία, η δασοκομία και η αλιεία αποτελούσαν περισσότερο από το 15% του ΑΕγχΠ στην υποσαχάρια Αφρική [4], αλλά λιγότερο από το 1% του ΑΕγχΠ στη Βόρεια Αμερική . [5]
Στις ανεπτυγμένες χώρες ο πρωτογενής τομέας έχει εξελιχθεί πιο τεχνολογικά, επιτρέποντας, για παράδειγμα, τη μηχανοργάνωση της γεωργίας, σε σύγκριση με τη συλλογή με το χέρι και τη φύτευση σε φτωχότερες χώρες. [6] Οι πιο ανεπτυγμένες οικονομίες μπορούν να επενδύσουν επιπλέον κεφάλαια σε πρωτογενή μέσα παραγωγής: για παράδειγμα, στη ζώνη καλαμποκιού των Ηνωμένων Πολιτειών , οι θεριζοαλωνιστικές μηχανές επιλέγουν το καλαμπόκι και οι ψεκαστήρες ψεκάζουν μεγάλες ποσότητες εντομοκτόνων , ζιζανιοκτόνων και μυκητοκτόνων., παράγοντας υψηλότερη απόδοση από ό, τι είναι δυνατόν χρησιμοποιώντας τεχνικές με λιγότερη ένταση κεφαλαίου. Αυτές οι τεχνολογικές εξελίξεις και επενδύσεις επιτρέπουν στον πρωτογενή τομέα να απασχολεί μικρότερο εργατικό δυναμικό, έτσι οι ανεπτυγμένες χώρες τείνουν να έχουν μικρότερο ποσοστό του εργατικού τους δυναμικού που εμπλέκεται σε πρωτογενείς δραστηριότητες, αντί να συμμετέχουν υψηλότερα ποσοστά στους δευτερογενείς και τριτογενείς τομείς. [7]
Δεδομένου ότι τα περισσότερα προϊόντα πρωτογενούς τομέα πωλούνται σε αγορές βασικών προϊόντων, η ανάπτυξη της αγοράς καθιστά συχνά τον πρωτογενή τομέα λιγότερο σημαντικό καθώς οι οικονομίες αρχίζουν να κινούνται περισσότερο προς τον τριτογενή και δευτερογενή. Ωστόσο, ο πρωτογενής τομέας είναι ευάλωτος στις διακυμάνσεις των τιμών. Οι αγορές εμπορευμάτων δεν είναι ποτέ πολύ σταθερές στις τιμές τους, καθιστώντας μια οικονομία που βασίζεται αποκλειστικά στον πρωτογενή τομέα πολύ δύσκολο να προγραμματιστεί. Έχει επίσης ως αποτέλεσμα να κάνει τον πραγματικό καθορισμό των τιμών και τον καθορισμό πολύ σκληρά.
Καθώς οι περιβαλλοντικές πιέσεις αυξάνονται, πολλά μη ανανεώσιμα μέταλλα και ορυκτά εξορύσσονται. Για παράδειγμα, η αξία του χαλκού είναι τέτοια που ο σωρευμένος χαλκός είναι πλέον μια ρεαλιστική επιλογή αντί να εξορύσσεται.
Η εύρεση νέων προμηθειών και πηγών τέτοιων μη ανανεώσιμων προϊόντων θα γίνει ολοένα και πιο δύσκολη και θα αρχίσει να αυξάνει τις τιμές τους στον πρωτογενή τομέα, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η αλυσίδα, κάνοντας όλες τις τιμές σε όλους τους τομείς να αυξάνονται.